Ben Anders: Rouw

Terwijl ik dit zit te typen, tril ik nog na van de schok en het verdriet. IndyCar coureur Dan Wheldon is dodelijk verongelukt na een crash tijdens een race op 16 oktober 2011. Wanneer ik crashes zie tijdens races krimp ik altijd in elkaar en door mijn hypersensitiviteit voel ik de pijn en angst van degenen die er middenin zitten. Sommige mensen kijken deze tak van sport alleen maar omdat ze hopen op chaos en spektakel, maar dat zijn geen echte raceliefhebbers. Toen ik de beelden op YouTube zag van de vijf laatste ronden die werden gereden ter nagedachtenis van deze coureur en de doedelzakken het "Amazing Grace" inzetten, sprongen de tranen in mijn ogen waarna ik ze de vrije loop liet. Ik huil niet vaak. De laatste echte keer was in 1996. Het was een uitgestelde emotie naar aanleiding van de fatale crash van Formule-1 coureur Ayrton Senna op 1 mei 1994. In 1996 heb ik een volle dag gehuild, echt schreiend gehuild, m'n gezicht in een kussen duwend om de buren niet tot last te zijn. In 1998 heb ik het circuit bezocht waar hij omkwam en heb toen "closure" gehad, maar nog altijd heeft Ayrton Senna een speciaal plekje in mijn hart. Waarom huil ik bij de dood van deze coureurs terwijl de dood van mijn eigen opa en oma geen waterlanders teweegbracht? Zo in eerste instantie denk ik dat het met acceptatie te maken heeft. Niet alleen omdat mijn opa en oma al een stuk ouder waren dan deze coureurs, maar misschien meer het besef dat ze al een vol leven achter de rug hadden en ik ze die eeuwige rust gun. De coureurs echter werden weggerukt uit dit leven terwijl ze nog in de bloei daarvan stonden. Autosport ligt mij na aan het hart, het is een deel van mijn leven, heb zelf ook enkele jaren aan karting gedaan. Na drie jaar solistisch mijn rondjes rijdend, werd ik uitgenodigd om in een team plaats te nemen. Dit is waar het mis ging met betrekking tot mijn autisme. Ik ben geen teamplayer. Coureurs bedanken bij overwinningen altijd het team ondanks dat zij in die auto zitten en de winst pakken, maar het is écht een teamsport. In totaal heb ik in drie verschillende teams gezeten en bij elk team werd mij verweten dat ik tussen de races door, me te weinig inzette en te weinig betrokken was. Ik kon ze geen ongelijk geven. Uiteindelijk ben ik er maar mee gestopt. Maar ik begrijp dus wel hoe coureurs denken en voel me verwant. Daarom valt het me ook zwaar wanneer er weer eentje mij ontvalt. Na de dood van Ayrton Senna komt dit gelukkig niet zo heel vaak meer voor, omdat er sindsdien hele ingrijpende veiligheidsmaatregelen zijn getroffen. Het is sociaal aanvaardbaar gedrag wanneer je huilt bij sterfgevallen en op begrafenissen. Het zou zo maar kunnen dat het huilen om verongelukte coureurs bij mij huilen voor twee is. Het niet kunnen huilen bij de mij ontvallenen uit mijn directe omgeving, probeer ik misschien wel te compenseren met het dubbel zo hard huilen wanneer het een coureur betreft. Een soort van verontschuldiging naar diegenen bij wie ik niet heb kunnen huilen.

Ben Anders' mijmering: blind of doof?

"Zou je liever blind of doof worden?" is iets waarover ik wel eens nadenk. Ik bedoel dus niet aangeboren, want dan weet je niet beter. Nee, je hebt altijd kunnen zien en kunnen horen, en je hebt nu de keuze: liever blind of doof worden? Zoals altijd is er voor allebei wel wat te zeggen. Ondanks dat het allebei als handicap wordt aangemerkt, denk ik dat blindheid over het algemeen, als een grotere handicap zal worden gezien dan doofheid. Je zal alle dagelijkse routinehandelingen opnieuw moeten uitvinden. Autorijden gaat niet meer, je bent gebonden aan het openbaar vervoer. Boodschappen doen wordt een crime, zoniet onmogelijk. Koken, TV kijken, sporten, lezen: je zal braille moeten leren. Ik denk dat veel mensen liever voor doof dan blind zullen gaan. Ik heb hier zelf nu een aantal keer diep over nagedacht en toch denk ik dat ikzelf liever blind dan doof zou zijn. Waarom? Alles wat je ooit in je leven hebt gezien, heb je opgeslagen in je geheugen. Wil je de herinnering herbeleven, dan zul je of terug moeten gaan naar die specifieke plek, of teruggaan in je geheugen. Wanneer je teruggaat in je geheugen kun je ook makkelijk de sfeer en je gevoel van destijds erbij oproepen. Het zit immers in je geheugen. Voor wat betreft audio heb je niet hetzelfde geheugen. Je herinnert je wel de noten van een bepaald muziekstuk, maar het gevoel kun je niet herbeleven in je geheugen. Dit kun je alleen wanneer je dat muziekstuk hoort. En dat gevoel zal ook elke keer anders zijn, afhankelijk van de stemming waarin je je bevindt. Is het ook zo erg om blind te worden? Vroeger was alles beter, mooier. De degradatie en aftakeling van deze wereld blijft je bespaard, wanneer je de wereld bevriest en alleen nog herinnert zoals ze was. Terwijl een muziekstuk altijd hetzelfde blijft, hoe vaak je het ook speelt. Nee, hoe afhankelijk ik ook zou worden van anderen, wanneer ik blind zou zijn, ik zou het toch prefereren boven doofheid.

Ben Anders: persoonlijke eigendommen

Ondanks dat ik met de invulling van de verschillende tabbladen nog niet klaar ben, wil ik toch alvast iets bloggen wat me is overkomen. Ik was op een cursus met een klein groepje mensen en de cursusleider. Iedereen maakt regelmatig notities in zijn eigen schrijfblok. De cursusleider had geen pen bij zich en wilde ook iets opschrijven en vroeg me mijn pen even te leen. Vervolgens bleef hij de pen vasthouden en ermee spelen. Ik durfde niet goed de pen terug te vragen, ik weet ook niet precies waarom. Ik denk dat ik mijn stoornis aan dit clubje mensen nog niet bekend wil maken, en bang was om door de mand te vallen, wanneer ik de pen zou terugvragen. Wat er vervolgens gebeurde schrijf ik toe aan mijn autisme-stoornis. Ik denk dat dat wel een plausibele aanname is. Vanaf het moment dat hij met mijn pen aan het spelen was, ongeacht of ik hem nu direct nodig had om iets te noteren of niet, want dat was niet eens het geval, kon ik me niet meer concentreren op zijn verhaal en zat een beetje in mijn lesboek te staren, zat in mijn eigen wereldje en vermeed oogcontact. Normaal gesproken probeer ik enthousiast zo ongeveer de woorden uit hem te trekken, maar ik kon nu aan niets anders denken, dan aan het feit dat mijn pen in zijn handen was. Pas op het moment dat hij naar het schoolbord liep om iets op te kalken, pakte ik mijn pen terug, en verdween langzaam het afwijkende gedrag van mij. Ik kon me weer concentreren en was weer gedreven aan het luisteren naar zijn verhaal. Hoe dit gedrag precies komt, weet ik niet. Misschien heerst het "mijn en dijn" gevoel bij mij heel sterk. Misschien is 't het idee dat ik de controle over iets kwijt ben. Ik zal wat dieper in mezelf moeten gaan graven om daar precies achter te komen. Wat ik wel weet, is dat ik in het vervolg twee pennen mee zal nemen naar de cursus, om een eventuele herhaling hiervan te voorkomen. Het is weer een gevalletje aanpassen van mijn kant, vrees ik. Iets wat ik veel heb gedaan en veel doe, om te proberen zoveel mogelijk "in te blenden".