Ben Anders: Rouw

Terwijl ik dit zit te typen, tril ik nog na van de schok en het verdriet. IndyCar coureur Dan Wheldon is dodelijk verongelukt na een crash tijdens een race op 16 oktober 2011. Wanneer ik crashes zie tijdens races krimp ik altijd in elkaar en door mijn hypersensitiviteit voel ik de pijn en angst van degenen die er middenin zitten. Sommige mensen kijken deze tak van sport alleen maar omdat ze hopen op chaos en spektakel, maar dat zijn geen echte raceliefhebbers. Toen ik de beelden op YouTube zag van de vijf laatste ronden die werden gereden ter nagedachtenis van deze coureur en de doedelzakken het "Amazing Grace" inzetten, sprongen de tranen in mijn ogen waarna ik ze de vrije loop liet. Ik huil niet vaak. De laatste echte keer was in 1996. Het was een uitgestelde emotie naar aanleiding van de fatale crash van Formule-1 coureur Ayrton Senna op 1 mei 1994. In 1996 heb ik een volle dag gehuild, echt schreiend gehuild, m'n gezicht in een kussen duwend om de buren niet tot last te zijn. In 1998 heb ik het circuit bezocht waar hij omkwam en heb toen "closure" gehad, maar nog altijd heeft Ayrton Senna een speciaal plekje in mijn hart. Waarom huil ik bij de dood van deze coureurs terwijl de dood van mijn eigen opa en oma geen waterlanders teweegbracht? Zo in eerste instantie denk ik dat het met acceptatie te maken heeft. Niet alleen omdat mijn opa en oma al een stuk ouder waren dan deze coureurs, maar misschien meer het besef dat ze al een vol leven achter de rug hadden en ik ze die eeuwige rust gun. De coureurs echter werden weggerukt uit dit leven terwijl ze nog in de bloei daarvan stonden. Autosport ligt mij na aan het hart, het is een deel van mijn leven, heb zelf ook enkele jaren aan karting gedaan. Na drie jaar solistisch mijn rondjes rijdend, werd ik uitgenodigd om in een team plaats te nemen. Dit is waar het mis ging met betrekking tot mijn autisme. Ik ben geen teamplayer. Coureurs bedanken bij overwinningen altijd het team ondanks dat zij in die auto zitten en de winst pakken, maar het is écht een teamsport. In totaal heb ik in drie verschillende teams gezeten en bij elk team werd mij verweten dat ik tussen de races door, me te weinig inzette en te weinig betrokken was. Ik kon ze geen ongelijk geven. Uiteindelijk ben ik er maar mee gestopt. Maar ik begrijp dus wel hoe coureurs denken en voel me verwant. Daarom valt het me ook zwaar wanneer er weer eentje mij ontvalt. Na de dood van Ayrton Senna komt dit gelukkig niet zo heel vaak meer voor, omdat er sindsdien hele ingrijpende veiligheidsmaatregelen zijn getroffen. Het is sociaal aanvaardbaar gedrag wanneer je huilt bij sterfgevallen en op begrafenissen. Het zou zo maar kunnen dat het huilen om verongelukte coureurs bij mij huilen voor twee is. Het niet kunnen huilen bij de mij ontvallenen uit mijn directe omgeving, probeer ik misschien wel te compenseren met het dubbel zo hard huilen wanneer het een coureur betreft. Een soort van verontschuldiging naar diegenen bij wie ik niet heb kunnen huilen.